New York, 1964. De 28-jarige Kitty Genovese kwam midden in de nacht rond 3:15 uur terug van haar werk in een bar. Ze werd opgemerkt door een 29-jarige machineoperateur, Winston Moseley. Kitty parkeerde haar auto op een parkeerplaats die was omringd door flats, waar ook haar appartement zich bevond. Toen ze uit haar auto stapte, rende Winston uit zijn auto op haar af en stak haar twee maal in haar rug met een mes. Kitty schreeuwde om hulp, maar werd slechts door een aantal mensen gehoord. Een man riep vanuit zijn raam dat Winston Kitty met rust moest laten, en Winston vluchtte zijn auto in.
Maar toen Winston merkte dat niemand uit de omringende flats naar beneden kwam om Kitty te helpen, ging hij terug en zag Kitty naar haar appartement strompelen. Schreeuwende buurtbewoners weerhielden Winston er eerst van om weer naar Kitty te lopen, maar toen de stilte was weergekeerd keerde hij opnieuw terug. Hij vond Kitty liggend in een gang en stak haar tot ze stopte met schreeuwen en uiteindelijk aan haar verwondingen overleed. Pas om 3:50 uur belde een buurtbewoner de politie, waardoor Winston in totaal 35 minuten en 3 pogingen had om zijn slachtoffer te vermoorden. Bron: Wikipedia
Dit verschijnsel wordt in de sociale psychologie ook wel het Kitty Genovese-effect of het bystander-effect genoemd. Dit ontstaat in plotselinge situaties waarin mensen niet beseffen dat niemand de leiding neemt. Het gevolg is dat iedereen blijft afwachten.
Sociaal psychologen John Darley en Bibb Latané hebben dit verder onderzocht. Het bleek dat iedereen wel de ernst van de situatie doorhad en ook wel wist wat er moest gebeuren, namelijk ingrijpen. Maar toch deed niemand dit. Darley en Latané zeggen dat dit veroorzaakt wordt door de groep. Hoe groter de groep mensen die toekijken, hoe kleiner de kans dat iemand het slachtoffer zal gaan helpen. Bizar toch eigenlijk! Dit komt doordat mensen in een groep naar elkaar kijken. Als ze zien dat anderen niet helpen gaan ze er vanuit dat het niet nodig zal zijn, of dat anderen meer van de situatie weten en bewust niet ingrijpen. Bij het verhaal van Kitty werd dit nog eens versterkt doordat de toeschouwers elkaar niet konden zien en er vanuit gingen dat een ander al wel hulp had ingeschakeld.
Wat ik hiermee duidelijk wil maken is; stel dat je ooit nog eens in een situatie komt waar iemand hulp nodig heeft, ga er niet vanuit dat een ander het wel zal doen, maar schakel zelf hulp in. Oja, en stel dat jij zelf in een situatie terecht komt waarin je hulp nodig hebt, spreek iemand gericht aan. Dus bijvoorbeeld, 'Meneer met die rode jas, help!'. Op die manier voelt die man zich aangesproken en verantwoordelijk om jouw hulp te bieden. En zal de kans vele malen groter zijn dat je die hulp dan ook krijgt.
